Niet nadenken, gewoon doen!

Ik zocht naar een passende titel om deze blog mee te openen en instinctief kwamen deze woorden op papier. Pas nadat ik ze had opgeschreven besefte ik dat ik geen betere woorden had kunnen gebruiken dan deze 4. In eerste instantie zocht ik naar een titel die direct aansloot op mijn reis maar toen ik vervolgens de titel op me liet inwerken besefte ik dat het de titel was die in 4 woorden mijn totale leven beschrijft.  Niet nadenken, gewoon doen! En daarmee bedoel ik de keuzes 

Door niet te denken maar gewoon te doen heb ik mezelf in de lastigste situaties gebracht, voor schut gezet en ben ik meerdere keren gigantisch afgegaan. 

Door niet te denken maar gewoon te doen heb ik het mezelf gigantisch moeilijk gemaakt en net zo voor de mensen om me heen. 

Door niet te denken maar gewoon te doen ben ik vrienden, geliefdes, eigenwaarde en zelfvertrouwen verloren en heb ik keuze's gemaakt die ik zelf op dat moment nieteens begreep.

Maar, door niet te denken maar gewoon te doen ben ik ook keer op keer in situatie's beland waar ik weer doorheen moest zien te komen en waar ik groter en sterker van geworden ben, elke keer weer.

Door niet te denken maar gewoon te doen ben ik na 34 jaar gaan inzien dat iedereen zijn eigen hero's journey heeft (hele interessante documentaire op youtube), dat ongeacht de manier waarop we leven, veilig of vol risico's, iedereen zal tegen grote of kleine dingen in het leven aanlopen. We hebben het eenmaal niet allemaal zelf in de hand.

Door niet te denken maar gewoon te doen ben ik na 34 jaar gaan inzien waar het bij mij om draait, ben ik gaan inzien waar ik voldoening uit haal en ben ik gaan inzien wat mijn doel voor het leven is geworden.

Natuurlijk heb ik spijt van genoeg dingen die ik heb gedaan maar ik kan mezelf niet kwalijk nemen altijd ik altijd de grens heb opgezocht, Ik heb altijd een goed mens geweest met een goud hart maar ik heb het vooral mezelf altijd heel lastig gemaakt om te komen waar ik nu ben. Door te beseffen dat niet nadenken maar gewoon doen voor mij de enige manier naar geluk is. Want als ik dezelfde woorden uitspreek in de "juiste volgorde" dan krijg ik dus de kant van mijn gedachten te zien. Missschien zou je denken dat ik door zoveel lompe acties nooit nadacht maar het tegendeel is waar. 

Door eerst te denken en dan(niet) te doen ben heb ik mezelf beperkt en durfde ik risico's niet te nemen, risico's die me normaal verder in het leven zouden hebben gebracht.

Door eerst te denken en dan (niet) te doen ben ik gaan twijfelen wat andere ervan zouden vinden en hoe andere erop zouden reageren, hierdoor heb ik mijn eigen mening te weinig voor voren gebracht en mezelf beperkt.

Door eerst te denken en dan (niet) te doen ben ik uiteindelijk gaan twijfelen aan mezelf,  verloor ik de voldoening op het leven en creeerde daarmee een negatief zelfbeeld

Door eerst te denken en dan nooit te doen heb ik nooit gekozen voor mezelf en heb altijd de mening van andere voor laten gaan, ben ik mezelf verloren en heel veel mensen om me heen.

Mijn gevoel, mijn intuitie, mijn gigantische instinctief verlangen naar vrijheid heeft me keer op keek door spontane acties op de meest moeilijk handelbare situaties gebracht en juist mijn hoofd heeft me in al die jaren gigantisch beperkt. Want ooit zou er een tijd komen dat ik hetzelfde geluk als een ander zou ervaren en tevreden kon zijn als ieder ander. 1 Januari kwam voor mij de grote eye-opener wat me voor eens en altijd heeft veranderd. Juist, de mensen waarvan ik hou en die van mij houden, mijn huis, mijn baan en daarmee mijn totale instelling......Ik was de totaal verkeerde ladder aan het beklimmen. De ladder die me hoger en hoger zou brengen maar me nooit het totale geluk zou brengen. Ik was de ladder van het systeem aan het beklimmen. Die van geld, materiaal en die van meer, meer, meer. Een systeem waarin iedereen verwachtingen van elkaar heeft en waar iedereen wel iets ergens over vind maar boven alles een systeem van angst. Om alles te kunnen betalen, om voor de mensen om ons heen te kunnen zorgen. Kosten wat het kost 40 of 50 uur werk in de week verrichten omdat het gezin onderhouden moet worden..

Ik zag in dat ik in dit systeem nooit gelukkig zou worden. Zo weinig vrijheid, zo veel dingen die ons opgelegd worden, zoveel oneerlijkheid, zoveel zelfzuchtigheid zo veel angst. Hoeveel ik ook zou verdienen, hoeveel spullen ik ook zou bezitten, wie of wat er op mijn pad zou komen. Het totale systeem zou ik nooit in passen omdat het systeem de totale mensheid veranderd naar een bevolking die het van origine helemaal niet is. De mens is vanuit nature niet iemand die graag oorlog wil maken of die andere het graag het leven zuur maakt. De mens staat voor liefde. Voor elkaar en voor de natuur. Voor elk levend wezen met een buwustzijn, de mensen, de dieren en de planten. Ik zou het mooiste gezin van de wereld kunnen hebben of nog zo veel geld verdienen, zolang het systeem in mijn systeem blijft zitten zal ik nooit gelukkig kunnen zijn. En zolang ik niet echt gelukkig zal zijn of de vrijheid voel waar ik naar verlang zal ik dat altijd zoeken in de korte geluksmomenten zoals drugs en sex. 

Ik moest de andere ladder hebben, de ladder naar vrijheid en naar geluk gaat niet niet om wat ik bezit, om wie ik ben of wat ik heb bereikt. De ladder naar geluk is helemaal terug naar mezelf, helemaal terug naar de kern waar we vandaan gekomen zijn. Zonder een systeem waar een groot spel word gespeeld om ons onderbewustzijn zo laag mogelijk te houden. 

Gewoon doen, niet nadenken. Dat betekende alles verkopen, alles loslaten en alleen nog maar leven op mijn gevoel. Maar hoe doe je dat? Wat moet je voelen om daar op in te spelen? Hoe speel je er op in?

Leven op ons gevoel is iets wat we totaal verloren zijn door met name de angst die in het systeem om ons heen gecreerd. Zodra er een mogelijkheid op ons pad komt dat volgt direct daarom onze gedachte "ja, maar als het fout gaat wat dan" of " ja maar ik kan dit of dat toch niet zomaar loslaten". Wat natuurlijk een hele logische gedachte is en die gedachte word alsmaar sterker naarmate je meer in dat systeem komt te zitten.

Voor mij was 1 Januari waarop alles op zijn plaats viel. Waarom bepaalde situaties zijn gebeurd, waarom ik af en toe heb gehandeld op een manier waarvin ik zelf nieteens begreep waarom ik dat deed. Duidelijk werd waarom ik altijd voelde dat er meer was en dat ik in dit systeem mijn geluk nooit zal vinden. Duidelijk werd dat ik dankbaak moet zijn voor de meest moeilijke momenten uit mijn leven en duidelijk werd dat ik het leven totaal om moest gooien om wel de rust en het geluk te voelen waarnaar ik altijd heb verlangt.

Ik heb nooit gedacht dat ik op mijn 34e alleen zou overblijven en nu zie ik wat voor een geschenk het is waar het me uiteindelijk heeft gebracht en hoe gelukkig ik mag zijn dat ik vrij in het leven stond om te gaan en te staan waar ik wilde. Ik zie het als een soort van overwinning, dat ik het grootste obstakel wat het universum voor iedereen klaar heeft liggen heb doorbroken en dat ik daar nu uiteindelijk vroeg of laat de beloning voor zal krijgen. Ik heb niet bang om ergens in een goot te eindigen en ik ben niet bang om te hoeven bedelen om mijn geld. Aan de andere kant heb ik absoluut nog geen concreet plan hoe ik deze manier van leven kan voortzetten en besef ik echt wel dat er een bepaald inkomen moet komen. Maar alleen omdat ik dit obstakel heb doorbroken en hier op 1 januari dik 24 uur lang continue bevestigingen en inzichten op kreeg heeft me het gevoel gegeven alsof er een bepaalde bescherming om me heen hangt. Iets wat ik overigens altijd al een beetje heb gevoeld maar nu des te meer. En als er iets doorkwam dan was het dat ik op de goede weg ben.

Ik kan alleen nog maar naar mezelf kijken en in Nederland, vol in het systeem, vol met emoties en vol met alle indrukken van alles en iedereen om me heen was dat onmogelijk geworden. Ik besloot niet te vluchten wat sommige zullen denken, dat is ook goed. Ik heb besloten mezelf meer dan ooit te confronteren met mezelf. Alles te verkopen en naar de andere kant van de wereld in een totaal andere cultuur. Gewoon doen niet denken was meer dat ook van toepassing. Er waren mensen die het knap vonden maar voor mij was het een van de makkelijkste beslissingen van mijn leven. Wetende dat dit de zwaarste beproeving zal zijn uit mijn leven weer ik ook dat deze beproeving nooit zo zwaar zal zijn als de eerste 34 jaar uit mijn leven in het systeem. En met de kracht die in nu voel dat het hoe dat ook goed zal komen. Het leven is een formule en als je de formule begrijpt dat hoef je het maar te wensen en dat is het er voor je. 

Ik ben zover lang nog niet maar ik weet wel dat het de weg is die ik moet volgen en moet blijven volgen. Waar ik ben over 3, 6 , 12 of 24 maanden? Ik heb geen idee. Feit is dat ik nooit uitgeleerd zal zijn en dat er altijd weer nieuwe dingen zijn om te ontdekken. Mezelf confronteren, angsten overwinnen, het onbekende en ongekende instappen en zo gaandeweg blijven ontplooien. Weg van alle drukte en meer dan ooit om mezelf aangewezen zijn. Australie was een vlucht, Brazilie is mezelf meer dan ooit confronteren en uitgaan van mijn eigen kunnen.

Het is al een veel te lang verhaal geworden dus de lekker ouderwetse chaotische voorbereiding dus lekker des Roy's is hou ik graag open voor de volgende blog.

Tot de volgende!

Roy