Lekker blijven doorgaan zo!

25 juni 2021 - Alto Paraíso de Goiás, Brazilië

Ik ga deze blog eens een keer heel anders openen door te vertellen dat ik niet gelukkig word van het schrijven van een reisblog en simpelweg vertellen over de activiteiten die ik uitvoer of over de mooie momenten die ik beleef. Begrijp me niet verkeerd, ook dat zal ik nog steeds blijven doen maar tenslotte ben ik naar Brazilie vertrokken om persoonlijk mezelf te ontwikkelen en om te ontdekken wat er met me zou gebeuren als ik in alle rust ergens volledig mijn eigen leven leid. Daarom vind ik het ook zelf veel interessanter om te vertellen over wat er van binnen allemaal bij me gebeurd. Met welke gedachten ik loop, welke gevoelens ik loop en hoe ik tegen dingen aankijk die vervolgens 2 dagen later weer volledig omgeslagen kunnen zijn. Reisblogs kun je overal lezen en uiteindelijk kan ik daar vast een doelgroep blij mee maken maar dat is niet wat ik wil. Uiteindelijk is mijn insteek altijd geweest andere mee te nemen in mijn ontwikkeling en blijkbaar ben ik daar nu klaar voor.

Het is iets langer dan 3 weken dat ik mijn laatste blog had geschreven waarin ik net genezen was van mijn schorpioenenbeet die me aardig te pakken had gekregen met geinfecteerde nieren en alvleesklier als gevolg. Laat duidelijk zijn dat ik vooral blij was dat ik me lichamelijk weer fit voelde en weer kon doen wat ik wil maar in die 3 weken was het best wel allemaal in mijn kop gaan zitten. Heb ik wel de goede keuze gemaakt door alles te verkopen en zo plotseling hierheen te gaan? Ga ik ooit de taal wel leren? Word ik niet te eenzaam hier? Vind ik wel mijn doel? En zo nog talloze gedachten die constant door mijn hoofd heen spinde. Uiteindelijk wil je als je ziek ben gewoon iemand om je heen die om je geeft, lief voor je is en voor je zorgt. Nu ben ik qua zorg zeker niks tekort gekomen en werkelijk waar iedereen heeft ook goede adviezen voor je maar juist daar ligt ook het probleem dan, op een gegeven moment word ik een beetje moedeloos ervan als ik 100 zalfjes en verschillende soorten thee heb gedronken en me nog steeds kut voel. Al moet ik wel vooral Juliana tot mijn reddende engel noemen die tot 2 keer toe 3 dagen met me mee is geweest naar Brasilia en vooral de 2e keer werkelijk alles heeft geregeld wat er maar geregeld moest worden. Van de autorit tot de doktoren en van de apotheek tot mijn verzekering. Ongelooflijk dankbaar en zo fijn dat ik haar om me heen had want op een gegeven moment maakte ik me best druk of het goed zou komen.

Realiserend dat ik zo ongeveer op eigen kracht de beet van de schorpioen heb overwonnen geeft me een ijzersterk gevoel. Ik was tenslotte in mijn nek gestoken, ben die toen direct rechtop gaan staan waardoor het gif naar beneden is gezakt. In de laatste weken voel ik me lichamelijk overigens nog steeds met de week sterker worden maar dat heeft me wel echt een boost gegeven. Maar ik al die weken ben ik eigelijk geen seconde met mijn eigen ontwikkeling bezig geweest. De enige gedachte die rondging was of de pijn terug zou komen of niet. Nadat ik weer fit was besloot ik dus vooral gewoon lekker te doen wat ik leuk vind om te doen en er verder niet te veel bij na te denken. Dat betekend voor mij dus de natuur in. Alleen de natuur in om simpelweg een beetje rond te kijken en een hike te doen vind ik erg fijn maar liever ben ik daarnaast ook nog een beetje bezig als het kan daarom vind ik het leuk om video's te maken en op die manier de omgeving te kunnen laten zien maar ook om zo zelf weer iets te doen wat voor mijzelf totaal onbekend is, zelfontwikkeling dus.

Een goede eerste les (wederom) tijdens mijn eerste hike is dat ik het allemaal wat rustiger aan moet doen en niet zo moet haasten. Bij thuiskomst bleek namelijk dat ik mijn drone was vergeten mee te nemen bij de waterval beneden. Een schitterende dag, schitterende beelden, alleen de helft lag nog bij de waterval beneden. Een dag later bleek hij dus ook meegenomen te zijn door een ander waar ik me echt wel even slecht door heb gevoeld. Uiteindelijk is het gelukkig maar materiaal en heb ik anderhalve week later een nieuwe kunnen kopen. Helaas moest ik nog wel even wachten met het editen van de eerste natuur video. Zit toch ook nog wel wat oud gedrag in blijkbaar:)

In het weekend hadden we het afscheidweekend van Alexander die een week later helaas een tijdje terug naar Nederland zou gaan. Het weekend was geweldig. Het was voor het eerst dat ik met mijn camera's een groep filmde gedurende het weekend. Al is het niet altijd even gemakkelijk om weer die camera erbij te moeten pakken en weer te moeten filmen op momenten dat ik eigelijk gewend ben lekker achterover te leunen en nergens aan te denken maar de voldoening die ik voelde op maandag toen we met de volledige groep een drankje gingen doen in Dricas, het restaurant wat als soort van hang out geld. Ik had iedereen een persoonlijke boodschap in laten spreken en die door de filmpjes van het weekend heen verwerkt. Toen we met de volledige groep zaten te kijken zat iedereen aan de buis gekluisterd, lachte allemaal op de momenten dat ik verwachtte dat ze zouden lachten en waren emotioneel op de momenten dat ik dat hoopte. De reactie van San, zoals ik Alexander nog altijd ouderwets noem was uniek en zal ik nooit vergeten. Lachen, huilen, hij wist letterlijk niet waar hij het zoeken moest en de opmerking dat het een van zijn mooiste cadeau's ooit was gaf me een gigantische voldoening. Hoewel het die avond om San moest draaien werd ik even 10 minuten volledig in het zonnetje gezet daar voor iets wat ik de eerste keer zelf gecreerd had. Ja, ik kan niet ontkennen dat ik best even trots was. Belangrijker nog heb ik iets gevonden wat ik onwijs leuk vind om te doen. Ook al levert het me financieel niks op en weet ik ook echt niet of hier in de toekomst wel wel geld in zou zitten maar dat interesseert me niet zo veel. Ik werd er onwijs blij van en het gaf me onwijs veel voldoening dus blijven doen!

Toch is dat niet de boodschap die ik de wereld wil inbrengen en ongeacht hoeveel voldoening een filmpje als van het weekend of een natuurfilmpje de voldoening geeft, het geeft me dan nog steeds niet het gevoel dat ik iets doe voor de mens zelf. Iemand blij maken is heel mooi maar iemand kunnen helpen is veel mooier. Dus is het al een tijdje zoeken naar een echte boodschap, een bepaald iets waar ik me vol voor kan geven en me vol op kan focussen. Het liefst ook nog iets wat een beetje rebels is, uiteindelijk blijft die rebel een beetje in me zitten en het is ook gewoon niet gezond om die constant onder controle te houden. Wetende dat er zo veel dingen op de wereld niet kloppen en dan overal mijn mond over blijven houden voelt totaal niet goed maar ik begrijp ook dat ik vorig jaar op een totaal verkeerde manier mensen probeerde te bereiken. Bovendien wil ik niet meer in de problemen komen en wil ik de rust blijven behouden die ik nu voel dus ik wil vooral geen spontane stomme acties meer maken.

Ondertussen waren we weer een week verder en was het tijd om Alexander weg te gaan brengen naar Brasilia. Heel jammer, we zagen elkaar bijna dagelijks en ik heb heel veel aan hem gehad hier. Hij heeft me echt op weg geholpen hier maar ook in de weg die ik zelf ingeslagen ben. Uiteraard blijven we gewoon contact houden maar zo veel mensen zijn hier al niet in het dorp die ik ken en San ken ik al dik 25 jaar dus ja dat is wel even een jammer. Maar juist op zulke momenten dat komen er weer nieuwe dingen in je leven tevoorschijn dus uiteindelijk zie ik zoiets ook echt dat me weer sterker maakt. Dit werd nog sterker toen ik na 3 dagen weer terug in Alto Paraiso kwam, met een nieuwe drone trouwens. Juliana vroeg of ik even langs kwam om te praten en wat bleek toen ik bij haar huis aankwam, al haar spullen waren weg en ze vertelde me dat ze ging reizen. Nu wist ik al van haar plannen te willen reizen naar Europa. Iets wat ik overigens meerdere malen heb verzocht nog eventjes mee te wachten en het aan te kijken. Dat ze zo snel zou gaan had ik even niet aan zien komen. Ze ging 10 dagen eerst naar het noorden met Daan en Mari zei ze en dan zou ze weggaan.

O oke, Daan en Mari gaan ook 10 dagen weg? Hun zoon Ali was op hetzelfde moment als Sander vertrokken met het vliegveld dus van de een op andere dag waren er van het weekend weg nog maar 2 personen in het dorp over. Samen met Lippy die hier naast me woont zijn hun degene die ik nog ken. Diego en Chris, een aantal keer gezien op een kampvuur en het weekend gezamelijk weg en de band is daar wel naar gevoel een stuk sterker mee geworden. Ze houden erg van natuur en hebben een tempo in het hiken waar je u tegen zegt. Nu ben ik daar zelf ook wel van dus ik heb direct in het eerste weekend samen er een leuke video van kunnen maken. Maar stil werd het natuurlijk opeens wel even en dat heeft me toch aan het denken gezet. Zal ik ook weer een auto gaan kopen en gaan reizen?

Wat moet ik hier nog als iedereen weg is dacht ik direct en begon al helemaal een reis voor te stellen in een busje en weer overal naar toe te rijden. Net als in Australie. Uhmm, ja, dat is lekker goed gegaan toen...... Al ben ik nu totaal veranderd. Auto's en rijbewijzen hebben me al zo veel problemen opgeleverd dat ik me er eigelijk niet meer aan durf te wagen dus ik sprong al snel op de gedachte dan gewoon overal met de bus heen te reizen als een echte backpacker en van plek tot plek te gaan reizen.

Uiteindelijk toen ik weer wat tot rust was gekomen ging ik dingen is even evalueren en besloot ik eerst eens even te kijken naar de persoon die ik zo een 2 maanden daarvoor nog was en wie ik nu ben. Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn maar de progressie die ik boek mag ik trots op zijn. Geen drugs, gezond slaap patroon, gezond eet patroon, mediteren, yoga (soms) en elke dag heb ik gewoon zin in de dag. Ik verveel me vrijwel nooit, heb een gitaar gekocht voor momenten als ik me verveel maar heb nog weinig geoefend. Ik creeer zo veel rust in mijn leven waardoor ik totaal geen last heb van adhd en ik doe alleen maar dingen die ik leuk doe. De natuur geeft me nog meer rust en het koude, verse rivierwater geeft dagelijks weer nieuwe inzichten. Ik probeer dagelijks een duik in de koude rivier te nemen. Sander zei het zo grappig, je moet al je cellen in je lichaam voorstellen als kleine minions en als je dan in het water springt dat ze allemaal opspringen, beginnen rond te rennen en schreeuwen, What the f*ck!!!!!!! Maar dit geeft wel nieuwe inzichten door het hele proces wat in werking treed in het lichaam. Wim Hof The Dutch iceman verteld erover in zijn boek, super interessant.

Dus ik heb besloten voorlopig nog even mijn tijd hier in Alto uit te zingen, er gaan heel wat dingen in mijn hoofd rond over wat ik wil doen of welke kant ik op wil maar ik laat het nog steeds allemaal maar op me afkomen. Heb toevallig vanmorgen weer gevraagd voor een nieuw Ayahuasqa ceremonie, eentje zonder infecties in mijn lichaam van een schorpioen en dan gaan we zien of dat dat me misschien ook weer wat verder gaat brengen. Voorlopig voel ik me goed, word steeds sterker en fitter en krijg meer en meer rust in mijn koppie en lichaam, voorlopig ga ik hier nog maar even mee door

1 Reactie

  1. Soy:
    26 juni 2021
    Leuk om te lezen Roy 👍🏻