Wat een rollercoaster...

Ik ben op het moment van schrijven precies 6 weken onderweg in mijn reis en ik heb zo veel meegemaakt dat ik bijna niet weet waar ik zou moeten beginnen. De verandering die ik tot nu toe heb doorgemaakt, alle leuke en fijne momenten die ik heb meegemaakt of juist de leerzame momenten die ik mijn leven lang mee kan nemen, of moet ik beginnen bij de mindere kanten die ik hier heb meegemaakt want uiteindelijk wil ik niet alleen maar mooi weer spelen maar ook de andere kant van het verhaal laten zien, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik alleen maar mooie momenten heb meegemaakt. Uiteindelijk ben ik hier niet heen gegaan om te vluchten van het Nederlandse leven maar juist om me met mijzelf te confronteren. Ik begin gewoon maar bij het begin, toen ik net aangekomen was op mijn eerste verblijfplaats.

Ik was naar Brazilie vertrokken met het idee dat ik hier wel eventjes een nieuw leven op zou gaan starten zonder ook maar iets in Nederland te gaan missen. Ik was Nederland verschrikkelijk gaan vinden en had er geen goed woord meer voor over. Ik zou weggaan en nooit meer terugkomen naar dat verschrikkelijke systeem, ik zou niks of niemand gaan missen en vanaf nu zou alles alleen nog maar in een stijgende lijn omhoog gaan. Geen idee waar ik dat idee vandaan haalde, net zoals de gedachte dat ik niets of niemand zou gaan missen want uiteraard bleek dit vrij naief te zijn geweest.

Natuurlijk moest ik zelf een hele switch maken. Andere keren als ik naar het buitenland ging dat was het voor vakantie, dan hoef je nergens aan te denken en wil je vooral relaxen en tot rust komen. In de sfeer zat ik ook een beetje half en zodra ik dat weer begon te beseffen dat ik alles heb verkocht en wel degelijk de planning heb hier langer blijven moest ik mezelf er constant aan herinneren dat ik hier niet ben voor een vakantie maar om aan mezelf te werken. Ik heb nog geen moment spijt gehad van mijn keuze maar ik heb mezelf wel regelmatig moeten herinneren waarom ik hier ben en wat ik wil bereiken. Een avontuur zoals eerder in Australie zou hier in Brazilie direct mijn laatste avontuur zijn. Wennen was het zeker. Ik had nog geen vervoer en zat in een klein dorpje van 8000 inwoners waarvan de helft spiritueel is en de andere helft niet. De ene helft woont hier van origine en de andere helft is vanuit grote steden vanuit Brazilie hierheen komen. Daarnaast lopen er nog een handje vol westerlingen die wel allemaal zijn en ik. Ook hier voel ik me weer anders dan andere, ik ben minder spiritueel, ik eet nog steeds slechter dan een gemiddeld spiritueel persoon, rook nog steeds als enige sigaretten en ben nog steeds geen ster in mijn "dagelijkse" yoga of meditatie. Toch voel ik me hier wel heel fijn en voel ik dat ik hier moet zijn om zelf verder in het leven te komen en om uiteindelijk te bereiken wat ik wil bereiken

Ook had ik voor mijn gevoel al snel iets te doen toen Alexander een camera onder mijn neus hield en ik vervolgens steeds enthousiaster werd van de idee om meer en meer met de camera aan de slag te gaan. De eerste week sprak ik na een aantal dagen al vrij makkelijk een filmpje in maar op instagram stopte ik al vrij snel hiermee toen ik begon te twijfelen wat voor boodschap ik precies wil overbrengen. Wil ik gewoon een beetje stom lullen zonder een echte boodschap? Film ik elke dag wat ik aan het doen ben? Of moet ik vertellen over het spirituele waarin in zelf ook nog heel erg zoekende ben en me afvraag in hoeverre ik met bepaalde dingen wel en niet moet meegaan. Maar eenmaal begonnen met mijn Instagram account legde ik wel weer direct de druk bij mezelf op om me hiermee bezig te moeten blijven houden wat me vervolgens weer een erge onrust gaf.

Onrust is stress en juist daar wil ik uitblijven dus ik besloot me vanaf dat moment nog maar op 1 ding tegelijk te concentreren. Er gebeurd genoeg momentel in mijn leven, ik maak een gigantische verandering door dus om me daarnaast gewoon met 1 ding tegelijk bezig te houden is meer dan voldoende voor nu. Ik besloot het instagram even te laten voor wat het was om het weer op te pakken wanneer het beter aan voelt en wanneer ik beter weet wat voor boodschap ik wil overbrengen. Gelukkig stonden er nog 2 filmpjes te wachten dit ik moest editten dus ik heb de eerste 2,5 week prima kunnen landen. Doordat ik genoeg werk had heb ik me geen moment verveeld en ondertussen de omgeving een beetje ondekt. Daarnaast was het fijn dat Alexander in de 3 maanden dat hij hier zal al wat contacten had opgebouwd en wist hoe het hier een beetje in zijn werk gaat of waar je iets kan vinden. Ook spreekt bijna niemand hier engels dus dat was/is ook nog weleens lastig. Wat zou ik zonder google translate moeten...

Na 2 weken wist ik ongeveer alles in het dorpje wel te vinden, was ik ongeveer aan iedereen voorgesteld die Alexander had leren kennen en was ik al een keer op een feestje en op een kampvuur geweest. Daarnaast was ik begonnen met filmen, heb ik geleerd om basic video's te editten en was ik redelijk gealkimatiseerd aan Alto Paraiso. De eerste 2 weken zat ik in het huisje naast Alex en deelde we de keuken. De flow tussen ons is vanaf het begin perfect en we lachen ons regelmatig kapot om alles en niks. Het was daarom toch erg jammer dat ik na 2 weken iets verderop in het dorp moest verhuizen. We zijn toch elke dag ook aan het werk en of je nou samen in de achtertuin bezig ben of dat je allebei in je eigen huisje zit is toch anders. Toch merkte ik dat ook die kleine verandering weer zijn voordelen had.

Het voordeel was dat ik toch weer meer zelfstandig werd dan dat ik daarvoor al was. Ook al lijkt het alsof ik al de maximale zelfstandigheid had, onbewust ga ik toch mee in de gedachte en ideeen van iemand anders omdat ik het op dat moment goed vind klinken en besluit me ook daarop te richten. De klik tussen Alex en mij is ook zo speciaal omdat we elkaar al vanaf jongs af aan kennen, elkaar vervolgens 15 jaar uit het oog zijn verloren en een totaal tegenovergesteld leven hebben geleid en nu toch weer op elkaar pad komen. Maar dat betekend niet dat we nu dezelfde personen zijn. Ik trek mezelf gigantisch aan hem op en hij zet dingen op waar ik diep respect voor heb en ik leer heel veel van hem maar de dingen waar hij zich mee bezig houd zijn niet de dingen waar ik me dagelijks mee bezig wil houden. Hij is echt iemand van organisatie, zijn kop gebruiken en denkt veel groter dan ik denk. Ik ben veel meer bezig met mezelf nog te ontdekken en ben al helemaal niet van het plannen en organiseren. Ik ben het liefste buiten in de natuur en hou met het liefste bezig met hetgeen wat ik echt op dat moment wil doen, ook al besef ik dat dat me op het moment geen geld oplevert.

Omdat ik zo zoekende was en nog steeds wel een beetje ben ging ik mezelf toch onbewust ook focussen op de dingen waar hij zich mee bezig hield en waarvan ik eigenlijk toch al voelde dat het niks voor mij was. Alleen de gedachte iets te moeten hebben liet me hierin meegaan terwijl ik beter had moeten weten en direct naar mijn gevoel had moeten luisteren, een goed leermomentje dus. Hoewel ik dus echt het gezelschap miste was het voor mij wel weer een eye-opener dat ik me nog meer op mijn eigen ding moet blijven focussen en mijn eigen manier moet vinden in wat ik wil. Niet kopieren, niet meegaan in ideeen van een ander omdat ik maar ergens houvast aan wil hebben. Als ik blijf wachten gaan er vanzelf deurtjes open waar ik zelf volledig achter sta om in te stappen. Minder achter iets aanrennen wat ik graag wil bereiken maar gewoon eerst wachten wat er op me af komt.

Op 1 mei zat ik dus in mijn 2e verblijfplaats. Ook had ik net de video's afgerond dus ik zal verder met een lege agenda en besloot weer wat nieuws te proberen. Een filmpje van een fietstrip naar de waterval. Het is denk ik een verrassing als ik zeg dat het landschap hier niet vlak is en dat ik me redelijk heb stuk gefietst op die 14 km op een veel te kleine fiets. Thuisgekomen direct de beelden bekeken op de mijn laptop maar met name de beelden met mijn fotocamera waren niet om aan te zien, terwijl ik een schitterende dag gehad toch wel enigzins teleurgesteld gaan slapen. Uiteraard heb ik het hier niet bij laten zitten en ben ik 3 dagen nogmaals op de fiets gestapt om alleen met de gopro nogmaals de rit te filmen. Met de spierpijn in het lijf van de keer daarvoor werd deze rit er een van een stuk meer meters lopen. Maar wat was ik blij toen ik thuis kwam en zag dat ik mooie beelden had. Vervolgens weer editen en binnen een week weer een nieuw filmpje uitgebracht van mijn trip naar de waterval.

Ondertussen was het huisje wat ik heel fijn vond al een stuk minder plezierig geworden. De keuken had een groot Tralies als Raam met een mooi uitzicht over de stad maar zonder raam erin. Zo gebeurde het eerst dat ik een witte kikker aanzag als decoratie in het raamkozijn en ik me de tering schrok toen die begon te rennen......ja inderdaad, rennen in plaats van springen en zo zat ook de meest giftige spin van brazillie tussen mijn kleding. En dan nog de vele muggen die binnen kwamen waardoor ik elke ochtend wakker werd met een grote rode handafdruk op mijn eigen beide wangen. Maar goed, dit mocht te prek niet drukken.

Tot nu toe ging me alles voor de wind, had ik elke dag een goede dag en zat ik lekker in mijn vel. Toch gebeurde er iets wat ik totaal niet zag aankomen. Mijn ex waarmee ik nog steeds heel erg close was verbrak het totale contact en vrij abrupt kon ik haar helemaal niet meer bereiken. Voor de duidelijkheid. Ik neem haar niks kwalijk en ze verdient het beste van het beste, ze zal voor mij altijd heel speciaal blijven en omdat iedereen zijn eigen waarheid in zijn eigen leven heeft kan ik geen frustratie naar haar hebben maar het was zo gigantisch verwarrend. Ze was de laatste persoon waar ik veel contact mee had en die me nog steeds dagelijks energie gaf. Iedereen heeft wel een persoon of meerdere die hem of haar energie geven en vanaf nu moest ik het opeens nog meer alleen doen dan dat ik had verwacht. Het was misschien naief te denken dat het niet zo zou lopen maar ik had echt de hoop dat ze ook deze kant op zou komen of dat we anders als vrienden nog wel contact zouden houden. Nu was er opeens niemand meer waar ik advies aan kon vragen, waar ik iets persoonlijks mee kon delen of wat dan ook. Omdat het zo onverwacht was kwam die keihard aan maar ook dit was weer iets wat me nog veel dichter bij mezelf heeft gebracht waardoor ik nog meer met mijn eigen ontwikkeling bezig ben. Aan de andere kant heb ik er ook weer iets heel moois voor terug gekregen.

Het contact met mijn ouders was sinds oktober vorig jaar voor het eerst hel erg verwaterd. Hoewel ik altijd een iets ander pad heb bewandeld als hun het liefst hadden gezien hebben ze me altijd door dik en dun gesteund en zijn ze er altijd voor me geweest maar sinds oktober vorig jaar lagen we totaal niet meer op 1 lijn en was het contact heel minimaal. Toen ze vervolgens hoorde dat ik weer single was, besloot alles te verkopen en naar Brazilie te vertrekken dachten hun wel direct aan een Australie 2, geef ze eens ongelijk....Deze grote, volwassen, sterkte en zelfstandige jongeman moet ook weleens zijn hartje luchten wie belt hij dan? Gewoon zijn oude lieve vertrouwen moedertje. Een gesprek zonder echte verwachtingen omdat eerdere gesprekken wat stroef verliepen werd uiteindelijk een van de fijnste telefoontjes uit mijn leven. Ik merkte een bepaalde opluchting bij mijn ouders nadat ze hoorde en zagen waar in mee bezig was en ik zag eindelijk weer vertrouwen in hun ogen dat die verandering waar ik het over had niet alleen maar woorden zijn maar lijkt echt te zijn. De energie in het hele gesprek was zo fijn, we hebben bijna 2 uur beeld zitten bellen en vandaag hebben we weer lang aan de lijn gehangen met ook weer een heel erg fijn gesprek. Ik ben blij dat ik niet alleen onrust bij mezelf weg haal maar dat ik ook hun nu gerust weet te stellen.

Zo, ik ben nu onderhand wel klaar met dat k*thuis, ook nog eens gestoken door een schorpioen die ik mijn bed lag. Gelukkig volgens google niet dodelijk alleen wel even in de gaten houden of ik geen griep krijg of erge hoofdpijn en verder moet het wel goed komen. Wel een slecht moment, precies een dag voordat me week vol spiritualiteit begint. Op maandag heb ik namelijk mijn chart van het Human Design, op woensdag heb ik eindelijk mijn eerste Ayahuasqa ceremonie en op zaterdag komt er nog een bodyhealing en een Tarrot.