Helse weken dankzij een schorpioen in mijn bed.

3 juni 2021 - Alto Paraíso de Goiás, Brazilië

Gelukkig lijkt het mee te vallen met de schorpioenbeet, de plek brand de volgende ochtend nog een beetje maar dat is het dat ook wel. Mijn Haagste stadsgenoot Lippy had me een woning aangeboden iets buiten de stad maar dan had ik wel vervoer nodig. een schitterende plek met een prachtig uitzicht over de bergen dus dat aanbod kon ik niet afslaan. Het kwam ook op een perfecte timing want ik wou geen dag langer meer blijven in het huis. Het slaapt niet echt comfortabel als je constant eerst moet kijken en voelen of er geen schorpioen naast je in bed is gekropen. Dus nadat hij mijn mijn Human Design heeft gedaan ben ik direct met hem meegegaan naar mijn 3e verblijfplaats, tot nu toe de meest fijne ook. Vervoer of niet interesseerde me niet, ik wou gewoon weg en weer rustig kunnen slapen. (Zie mijn chart van het human design op http://www.youtube.com/Roysnewlife)

Spullen mee, huisje netjes achtergelaten en naar de chalet van Lippy met het schitterende uitzicht. Het huisje heeft precies wat ik nodig heb. niks minder maar ook zeker niks meer. Maar voor nu maakt het uitzicht voor mij alles goed. Lekker werken achter de laptop met het uitzicht over de bergen is onbetaalbaal. De rust is heerlijk en zelf alle beestjes die je over het dak hoort lopen vind ik een heerlijk rustgevend gevoel. Zolang ze maar buiten blijven. Helaas bleek toen ik 's nachts naar de wc ging een hele kolonie van mieren dat dus niet te doen. Volgende dag aangegeven bij Lippy, kreeg ik een spuit waarmee ik dat spul op die mieren moest spuiten, die zouden het terug naar hun nest nemen en dan zou ik ze nooit meer zien. Overdag een aantal te grazen genomen en verder op de dag niet gezien. Nou vroeg ik me in eerste instantie de volgende nacht af wat er in die spuit zat want het leek wel alsof alle mieren uit de amazone naar mijn chalet waren gekomen. Werkelijk overal waar ik maar keek liepen mieren, duizenden. WTF!!! Toch maar met datzelfde spul in de weer geweest, slaapkamer schoongeveegd en een handoek onder de deur en verder slapen. wakker geworden de volgende ochtend en ja hoor, alles kapot. Het huis volledig schoongemaakt en uiteindelijk hebben ze het inderdaad meegenomen naar het nest of ze zijn allemaal mijn huisje in gelopen en daar dood gegaan want ik heb sindsdien geen beestje meer gezien. Ook wel fijn!! pff...eindelijk

Woensdag 19 Mei 2021, Iets meer dan een maand na aankomst heb ik mijn eerste Ayahuasqa ceremonie. Ik heb hier erg lang naar uit gekeken. Al een vrij lange tijd ben ik ervan overtuigd dat Ayahuasca me veer verder zal helpen op het pad dat ik nu bewandel. Ik ben er redelijk op in gesteld dat de Ayahuasqa eerst mij met mezelf laat confronteren en me vooral zal laten zien wat ik niet goed doe. Uit eerdere documentaire's of verhalen die is heb gezien/gehoord blijkt dit regelmatig het geval te zijn op een eerste ceremonie. Na een intake met de sjamaam was duidelijk dat ik vooral heel vrij en relax naar de ceremonie moest toeleven en het dieet aan te gaan waar dat kon, Zodra het dieet te veel stress op zou gaan  leveren was het beter op gewoon normaal te eten en vooral tot mezelf te komen, het liefste in de natuur. Doordat mijn hele lichaam en mind al gefocust is op zelfontwikkeling en omdat ik al volop bezig ben met veranderingen zou ik genoeg open staan voor het medicijn. Iemand die denkt even na een werkweer op zaterdag Ayahuasqa te drinken en vervolgens weer op maandag aan het werk te gaan heeft niet de instelling op voldoende open te staan voor het medicijn. De connectie is er alleen heel sterk als je echt wilt veranderen....Is mij verteld door de sjamaam.

Mijn voorbereiding was echter niet  geheel relax en niet geheel zonder zorgen verlopen. In al het eten wat iets minder gezond is (snoep, koek, chips enz) zit allemaal soja of sojamelk. Er schijnen hier veel stukken land opgekocht te worden door Chinezen en die gooien het vol met soja. Wat ten eerste heel slecht is voor de gemixte vegetatie in het land en waar ik ten tweede sinds 1,5 jaar allergisch voor ben geworden. S' nacht krijg ik dan een gigantische jeuk en word veel wakker. Sinds de afgelopen dagen ben ik er pas echt op gaan letten en werkelijk in alles gooien ze dat spul erdoor. Weer een reden om nog gezonder te eten. Ook de schorpioen was 's nachts niet heel fijn en dan ben ik de laatste dagen ook nog last van mijn rug gaan krijgen en heb ik nog even last minute een verhuizing gedaan. Ook op de morgen van de ceremonie voelde ik me niet top fit. Last van mijn rug en ook een beetje van mijn buik. We hebben erover gesproken en het zou kunnen dat mijn buik het gezonde eten een stuk moeilijker weet te verteren omdat gezond eten nou eenmaal zwaarder te verteren is voor de maag. De dag zelf verloopt verder heel relax. We zijn om 1 uur 's middags naar een dome gereden met zijn 4tjes (3 deelnemers en de sjamaam) en van half 2 tot 5 uur rustig gewacht tot de temperatuur wat daalde en het aangenaam werd in de ceremonie ruime.

We begonnen met een share om elkaar te vertellen wat we enigzins verwachten of hopen te ervaren en hoe we er op het moment instaan. Vervolgens kregen we allemaal een rape. Dat is as van verschillende genezende planten die je via de neus naar binnen krijgt geblazen. Het zorgt ervoor dat je mind meer open gaat staan en dat je beter contact kunt maken met het medicijn Ayahuasqa. Ook zorgt het er voor dat je heel erg present word en volledig leeft in het nu. Na de rape kregen we Saranga, ofterwijl Wasabi voor in je ogen. Een abstract van de wortels van meerdere genezende planten die je in je ogen gedruppeld krijgt. Eigelijk is de werking bijna hetzelfde als bij de rape al was voor mij het verschil dat ik opeens heel erg emotioneel werd en echt een half uur heb zitten huilen. Terwijl de pijn uiteindelijk best wel meeviel kwamen er heel veel gevoelens omhoog over de slechte jaren die ik heb geleefd. Ik vond het vrij bizar dat het zo heftig aankwam. (Dit is allemaal te zien in het filmpje die ik hierover maak)

De ceremonie ga ik niet te veel over vertellen en ook niet over de hele emotionele maar ook mooie share achteraf. Dit hou ik liever tot in de film en dat kost me ook een stuk minder tijd om alles te beschrijven. Het enige wat ik er hierover nu wil vertellen is dat iedereen precies krijgt wat hij of zei op dat moment nodig heeft. Het is een combinatie van je mind, je body en het medicijn maar die combinatie helpt je om tot inzichten te komen die zo overtuigend zijn dat het je op weg helpt in de dingen waar je zoekende in ben. Uiteindelijk speelden mijn gedachten nog steeds een hele grote rol tijdens de ceremonie maar omdat ik bepaalde situaties opeens vanaf een andere kant ging bekijken ging ik deze ook veel beter begrijpen. Juist dat zorgt ervoor dat ik weer nieuwe inzichten heb gekregen die mij weer verder helpen op de weg die ik bewandel. Tijdens de share vertel ik wat en hoe ik het beleefd heb.  (Dit is allemaal te zien in het filmpje die ik hierover maak)

De dagen na de ceremonie had ik voor voorgenomen alles te laten landen en alles goed op me in te laten werken. Ayahuasqa zorgt niet alleen voor inzichten tijdens de ceremonie maar juist daarna kan er ook nog veel doorkomen. Alles wat er nog in me opkwam heb ik opgeschreven en daar ben ik bewust met mijn gedachte nog wat dieper op in gaan zoomen. Als ik mijn grootste inzicht moet noemen dan is dat zeker dat ik nog rustiger moet proberen te leven, nog meer te genieten van alles om me heen maar om vooral minder achter dingen aan te rennen waarvan ik DENK dat ik die per se moet halen.

Ik moet uiteindelijk niet vergeten waarom ik hierheen ben vertrokken en dat is in eerste instantie puur voor mezelf om aan mezelf te werken. Om mezelf eindelik naar dat niveau te tillen waar ik graag wil zijn. Dan pas zal ik klaar zijn voor een volgende stap en dan pas hoef ik te gaan denken hoe ik voor andere van betekenis kan zijn. Er gaan zat ideeen door mijn hoofd en ik zou tijd te kort komen om alles ook werkelijkheid te laten worden. Daarom is het voor mij beter om me op 1 ding tegelijk te focussen en daar al mijn energie in te stoppen. Dan komt de rest vanzelf.

Met deze gedachte in mijn achterhoofd had ik na de ceremonie nog geen echte plannen om me mee bezig te houden. Ik had de volledige ceremonie gefilmt dus ik zou voldoende tijd kunnen stoppen in het editen hiervan maar eerst dus de komende dagen alles op me in laten werken. Dit ging veel moeilijker dan gehoopt, voornamelijk omdat ik nog steeds elke dag last had van mijn buik en rug wat er ook voor zorgde dat op bed elke positie die ik maar aannam pijn deed. Al snel kon ik me nog maar op 1 ding focussen en dat mijn mijn lichamelijke gezondheid. Ik begon langzaam aan de moed te verliezen en begon steeds meer te twijfelen aan mijn lichaam. Was de pijn aan mijn rug van al het werk wat ik had gedaan of kwam het misschien doordat de pijn vanuit mijn buik doordrong naar achter? Maar waar komt die pijn in mijn buik vandaan dan? Was het echt zo dat mijn buik beter 1 ding tegelijk kan verteren zoals ook in mijn chart van het Human Design werd verteld? Het leek mij sterk na alle jaren die mijn buik al heeft overleefd, die toch een stuk zwaarder moeten zijn geweest? Ook hoop ik van niet want het zou een verschrikkelijke manier van eten zijn.

Toch besloot ik het te proberen. Toen ik op vrijdag al 24 uur niet meer had gegeten besloot ik dus 1 ding te eten. Dus toen 3 kleine gehaktballetjes gegeten en direct weer een gigantische pijn in buik en rug. Ik voelde dat het niet goed zat en besloot naar het ziekenhuis te gaan. Daar begrepen ze er weinig van. Zoeken, zoeken, zoeken...Totdat ik Juliana aan de telefoon had en me vertelde dat het misschien wel van de schorpioenenbeet afkwam. Wat een eye opener en wat stom dat ik daar zelf niet aan gedacht had. Ik had wel gelezen dat ik in de gaten moest houden of ik griep zou krijgen of hoofdpijn en waarschijnlijk als ik nooit last van mijn rug had gehad dan was het kwartje ook wel gevallen maar mijn rug is toch al wel een dingetje.... In het ziekenhuis heb ik water met zout toegekregen en pijnstillers, de volgende ochtend moest ik terug komen op bloed af te nemen.

Volgende ochtend nog steeds pijn. Ik besloot bloed af te laten nemen en daarna direct naar de grote stad te vertrekken voor betere hulp. Het zou 3 uur duren tot de uitslag van mijn bloed er was en dat kon ik mooi in die tussentijd naar Brasilia rijden. De pijn trok redelijk weg tijdens de reis en in het ziekenhuis ging het vervolgens ook prima. ik had een ontsteking aan mijn alvleesklier maar ze konden zien dat die herstellende was en er verschilden wat waardes in mijn bloed maar niet gek veel en en dat zou zich wel herstellen. Na 10 uur in het ziekenhuis te hebben rondgehangen kregen we te horen dat ik foto's moest laten maken van mijn nieren en alles wat daar omheen zit, alleen in een ander ziekenhuis. Ik had ondertussen al echt heel lang niks meer gegeten en Juliana en Sander die met me mee waren die waren net zoals mij gesloopt. We besloten terug te gaan naar het hotel en voor de ultieme test te gaan. Gewoon eten, zo veel en wat ik maar wil en dan de reactie afwachten van mijn buik en rug. En wat hebben we schofterig veel gegeten om 12 uur 's nachts in het hotel. De volgende ochtend met een zware buik wakker geworden maar geen pijn. Voor mij was dit het teken dat alles goed ging en me lichaam aan het herstellen was. Niet meer naar het ziekenhuis dus, fijn! De rest van de dag de stad in geweest, hoop spullen aangekocht die ik nog nodig had en vervolgens weer lekker eten in het hotel. Savonds voelde ik mijn rug wel iets maar toen ik op bed ging liggen was de pijn alweer weg. De volgende dag nog wat inkopen gedaan en vervolgens weer terug naar huis gereden 3 uur verderop.

Eindelijk kon ik me weer gaan focussen op de dingen die ik leuk vind om te doen en waarom ik hier uiteindelijk ben, of toch niet? Het voelde nog niet helemaal fijn in mijn rug en ik merkte dat al mijn energie ging naar het hopen dat de pijn niet terug zou komen. Ik kon me verder op niks concentreren en ja hoor.....De pijn kwam weer terug en veel heftiger als de eerdere keren. Gelukkig had ik goede pijnstillers dit keer die me erdoorheen sleepte maar het was zeker nog niet goed in mijn rug. Misschien toch de chiropractor dan? chiropraktor gebeld en die had pas tijd om maandag, het was nu zaterdag dus dat duurde nog vrij lang. Ik besloot te wachten tot maandag en hoopte dat hij de uitkomst zou zijn. Het weekend was erg pittig en niet leuk, puur omdat ik me niet met leuke dingen bezig kon houden en de hele dag vooral zat af te wachten op de pijn terug kwam ja of nee.

Eindelijk maandag en vroeg naar de chiropractor gegaan. Kris genaamd uit Noorwegen. Die gaf me gelijk een heel fijn gevoel en ik vertrouwde er zeker wel op dat hij mij weer vrijer in het bewegen krijgt, Toch voelde ik van binnen dat er meer aan de hand was en niet dat dit het was. Daarom had ik al de auto van Diego geregeld om later op de dag op eigen houtje alsnog terug naar Brasilia te gaan om mijn nieren te laten checken. Diegp zou rond half 8 's avonds thuis zijn en dan zou ik direct weggaan. Om 5 uur smiddags krijg ik opeens zo een pijn aan vooral mijn rug dat ik me op handen en knieen laat vallen en alleen nog maar in 1 houding kan liggen terwijl ik hardop lig te kermen van de pijn. Ik raakte in paniek, heb Sander en Juliana gebeld en vanaf dat moment is alles aan me voorbij gegaan. Ik ben een auto ingegooid en naar het ziekenhuis in alto gebracht en vervolgens naar het ziekenhuis in brasilia. een prive kliniek dit keer.

Wat een hel van een trip en wat een hel van een pijn. Weer volledig door de mangel gehaalf, 4x bloed afgenomen, 4 keer een verschillend infuus, liters water met zout en heel veel pijnstillers. Mijn nieren hadden ook een infectie opgelopen die gelukkig wel herstellende was en alles zou vanzelf goed moeten komen....Toch maar even heel goed aangegeven dat ik zeker wel die antibiotica kuur wil hebben, plus goede pijnstillers, spierverslappers en slaap pillen. Waar hij gelukkig mee in ging. Ik moet zeggen dat het niet zoals Nederland is geregeld maar dat ik me wel veilig in vertrouwde handen voelde in de prive-kliniek.

Dinsdag 1 juni, 15 dagen na de schorpioenbeet heb ik eindelijk weer mijn eerste pijnvrije dag gehad, Ik vergeet vaak genoeg de kleine dingen in het leven en hoewel ik echt wel weet dat 2 weken geen eeuwigheid is besef ik wel weer veel beter hoe fijn het is om elke dag zorgeloos en gezond door het leven te kunnen. Ik was echt bang geworden een operatie te moeten ondergaan of misschien wel een hernia te hebben. Er schieten een hoop dingen door mijn hoofd na 2 van zulke weken. Dat het uiteindelijk allemaal zo is afgelopen mag ik best geluk van spreken, het had een stuk minder kunnen aflopen. Elke dag kwam de pijn rond 4 uur weer terug dus toen dat gister niet gebeurde viel er een hele last van me af. Toch hield ik nog een slag om de arm en wou ik eerst kijken hoe ik de volgende ochtend wakker zou worden.

We're back!!! nog steeds geen pijn en dat zonder pijnstillers. Eindelijk kan ik me weer op andere dingen concentreren! Ik ben ervan overtuigd dat ik de volgende blog weer wat leuke dingen vertellen in plaats van ellende.

1 Reactie

  1. Soy:
    3 juni 2021
    Leuk zo alles te lezen Roy, goed bezig!